دیدبان: دولت یازدهم که با شعار "تدبیر و امید" بر سر کار آمد، در حالی که مسایل بسیار مهم اقتصادی، معیشتی و همچنین بحث عزت و استقلال ملی در مذاکرات هسته ای موردتوجه اقشار مختلف مردم است، بسیار زودتر از آنچه که انتظارش می رفت، درصدد انتحاباتی کردن فضای کشور برآمده است.

به گزارش پایگاه خبری - تحلیلی خیبر، اگرچه مردمسالاری دینی و برپایی انتخابات های مختلف در انقلاب اسلامی یکی از وجوه تمایز نظام جمهوری اسلامی است و از آن می توان به عنوان یک فرصت بی بدیل بهره مند شد، اما پرداختن زودتر از موعد به آن و انتخاباتی کردن فضای کشور، آفتی است که می تواند بر حجم مشکلات مردم بیافزاید.

براساس این گزارش، از نخستین روز سال جاری و در حالی که هنوز یک ماه از ابتدای سال نمی گذرد، مقام های ارشد دولت یازدهم در سخنرانی های متعدد خود تلاش کرده اند تا از همینک، اذهان عمومی را به سمت انتخابات هدایت کرده و در نتیجه فضای عمومی کشور را متاثر از رقابت های انتخاباتی نمایند.

نخستین شاهد در این زمینه پیام نوروزی شیخ حسن روحانی بود که طی آن، اظهار داشت: "سال جدید، سال انتخابات است باید فضای بهتری را برای فعالیت احزاب به وجود آوریم، آستانه تحمل را بالاتر ببریم، سربلندی این ملت را به رخ بدخواهان بکشیم. به همه نشان دهیم که افکار مختلف را ما تحمل می‌کنیم. دست به دست هم دهیم، مجلسی را بسازیم که شایسته این ملت بزرگ ایران است و مجلس خبرگانی را به وجود آوریم که ثبات بیشتر برای کشور و آرامش بیشتر برای افکار عمومی جامعه ما به وجود آورد و این کار با همکاری یکدیگر امکانپذیر است"! (اینجا)

تحلیل این سخنان را به زمانی دیگر وامی نهیم و تنها به این نکته بسنده می کنیم که طبق اعلام مراجع رسمی، مقرر شده تا دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی در اسفندماه سال جاری برگزار شود. حال، انتخاباتی دانستن کل سال 94 آن هم از سوی رییس دولت که طبق قانون تنها مجری انتخابات است و اجازه ورود سیاسی به آن را ندارد، براساس کدام "تدبیر" صورت گرفته است؟

روحانی البته به همین یکبار نیز بسنده نکرد و در گفت و گوی تلویزیونی خود با مردم پس از فاجعه لوزان نیز به مسایل انتخابات مجلس دهم اینگونه ورود کرد: "پیام من به ملت ایران پیام تشکر است و پیام درخواست برای همدلی و همکاری بیشتر برای رونق اقتصادی، برای روابط نزدیکتر اجتماعی و برای همدلی در رقابت‌های سالم سیاسی که امسال سال انتخابات خواهد بود"!(اینجا)

این اظهارات از جانب رییس دولت یازدهم در تاریخ 14 فروردین مطرح شد و به عبارت دیگر، طی 14 روز از ابتدای سال، روحانی دوبار از عبارت "سال انتخابات" استفاده کرد و تلاش نمود تا اذهان عمومی را به "سال انتخابات" معطوف نماید. او البته به این سوال مهم پاسخ نداد که وقتی رییس قوه مجریه طی 14 روز، دوبار اعلام رسمی می کند که امسال سال انتخابات است، در زیرمجموعه و رده های میانی مدیریتی در دستگاه های اجرایی چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا نوعی تکاپوی زودهنگام انتخاباتی در سیستم اجرایی کشور به راه نمی افتد و آیا این مساله، کمکی به حل مشکلات انباشته شده ملت ایران خواهد کرد یا بالعکس، ذهن مدیران (یا خادمان مردم) را از حل مشکلات به رقابت های سیاسی و جناحی منحرف خواهد کرد؟!

اما این پایان کار سران دولت یازدهم در اولین ماه سال 94 پیرامون انتخابات آخر سال نبود و روز گذشته، اسحاق جهانگیری، معاون اول رییس جمهور، نیز با حضور در جمع یکی از احزاب موسوم به اصلاح طلب، مطالب تامل برانگیزی را مطرح کرد. جهانگیری در جلسه شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی که در مجموعه سعدآباد تهران برگزار شده بود، گفت: "امسال سال انتخابات است، اگر مجلس خوبی شکل نگیرد کار دولت ناتمام خواهد بود"!(اینجا)
 

به این ترتیب، در 30 روز نخست سال 94 و در حالی که 11 ماه تا زمان برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی فرصت باقی است، رییس دولت و معاون اول وی مجموعا 3 بار از عبارت "سال انتخابات" استفاده کرده اند؛ یعنی به طور متوسط هر 10 روز یکبار! و این یعنی دولت مدعی اعتدال، عزم خود را بر انتخاباتی کردن فضای عمومی کشور در کل سال 94 جزم کرده است.

اگر این بدعت نامطلوب در انتخابات های بعدی نیز ادامه یابد، مفهوم آن این است که از یکسال قبل از انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم که در سال 96 برگزار می شود، نیز "سال انتخابات" خواهد بود و بدین ترتیب، از مجموع 4 سالی که دولت یازدهم بر سر کار است، دو سال آن را سرگرم "سال انتخابات" خواهد بود که در نوع خود یک اتفاق بی سابقه تلقی می شود.

با توجه به مطالب فوق و با عنایت به عنوان سال 94 که "دولت و ملت، همدلی و همزبانی" است، دلسوزانه به دولتمردان توصیه می شود درباره نوع نگاه خود به موضوعات کشور و درجه اهمیت آن، از سوی نهادهای دارای صلاحیت (و نه سفارشی) از میان مردم نظرسنجی به عمل آورند تا بنگرند که آیا مهمترین دغدغه مردم انتخابات آخر سال است یا مسایل دیگری همچون مشکلات اقتصادی، معیشتی، بیکاری، تورم، رکود، دفاع از عزت و استقلال کشور، حفظ حقوق و دستاورهای ملی و... در اولویت بالاتری قرار دارند؟

آیا نامیدن "سال انتخابات" برای 12 ماه از عمر یک ملت، احساسی کردن فضا و هیجانی نمودن و رقابتی فرض کردن همه امور در اذهان عمومی و دورنمودن افکار جامعه به ویژه جوانان از فکر و استدلال و منطق درباره اتفاقات رخ داده پیرامون آنها نیست؟!